Juncker: "Os axustes en Europa deseñáronse para que caesen sobre os máis débiles"

Vía ieco.clarin.com

O presidente do Eurogrupo despediuse do cargo acusando ao norte de Europa de aproveitar a crise provocada pola austeridad nos países do sur: "Algúns se están fartando do dictado alemán"

O escritor austríaco Stefan Zweig dicía que "veracidade e política de cando en cando viven baixo o mesmo teito". O xoves foi un deses días estraños. Na súa última comparecencia ante o Parlamento Europeo como presidente do Eurogrupo, Jean-Claude Juncker, estendeuse nunha diatriba contra os axustes. As súas palabras non eran as usuais para un político de Bruxelas. Moito menos para quen presidiu durante anos o grupo que reúne aos ministros de Finanzas da Eurozona.

O tamén primeiro ministro de Luxemburgo queixouse de que os axustes deseñáronse para caer sobre os máis débiles" e acusou aos ministros de Finanzas europeos de seguir o dictado de institucións "cuxa legitimidad democrática non é clara", como a Comisión Europea, o BCE e o FMI.

Que non estaba de acordo co ritmo dos axustes "impostos a algúns países" foi o máis suave que dixo. No seu improvisado discurso de despedida (deixa o cargo en febreiro), o que ata agora era un europeísta tranquilo e pouco dado a separarse dos dictados Berlín, acusou a algúns países do bloque de beneficiarse da crise por dous males que afectan aos países do sur: o risco país e a fuga de capitais.


Juncker explicou como a primeira razón fixo que moitos inversionistas trasladen o seu diñeiro ao refuxio máis seguro dos países do norte. Grazas a estas transferencias, países como Alemania chegaron a colocar bonos a dous anos con taxas negativas (ou sexa, que Alemania gañou diñeiro pedindo prestado aos mercados). A segunda razón é aínda máis grave. Segundo Juncker, algúns países estivéronse beneficiando da fuga de capitais que sofren Grecia e outros países do sur de Europa sen dicir nin facer nada.

As súas palabras chegan tarde pero chegan. Desde o Eurogrupo, Juncker dirixiu desde hai anos as maratonianas reunións dos ministros de finanzas que decidiron puntos craves desta crise europea de nunca acabar: os rescates a Grecia, Irlanda, Portugal e a banca española, xunto coas esixencias de axustes que se lle impoñían a eses países. Coa súa marcha chega o arrepentimiento e o recordo polos que máis sofren os axustes. Subestimouse o drama do desemprego e deuse a impresión de que Europa estaba só para castigar, dixo.

O seu consello para evitar a catástrofe ao máis que probable sucesor, o holandés Jeroen Dijsselbloem: escoitar a todos os países do euro por igual (e sobre todo aos do sur) e esixir aos do norte que deixen de considerarse os máis virtuosos porque as súas contas tamén están cheas de buracos.

Ante a sorpresa duns eurodiputados afeitos  a oírlle repetir durante anos que o de os axustos era o único camiño, Juncker dixo que a parella franco-alemá non tiña o nivel para dirixir a Europa cara á saída da crise, que a el mesmo custáballe entender por que habían de considerarse "sabios" os dirixentes das institucións europeas, e que algúns se estaban fartando "do dictado alemán".

Non lle faltou unha andanada contra "os futurólogos anglosaxóns" que levan anos predicando e predicindo que Grecia deixará o euro: "Para min, Europa e a Eurozona estarían incompletas sen Grecia. Ignoramos todo o que Grecia e os gregos aportaron a Europa".

Tralos ataques viñeron as propostas. Para empezar, a dun salario mínimo europeo, algo ao que se negan a maioría dos países (moitos nin sequera teñen). Tamén propuxo unha medida tabú para Berlín: a retroactividade da futura recapitalización da banca europea. Desa forma, podería incluírse a Irlanda e a España, que xa tiñan asumidos enormes créditos dos seus socios para levantar a unha banca que se lles afundía.

Juncker xustificou a necesidade duns dereitos sociais mínimos para todos os empregados como a única forma de non perder "o apoio das clases traballadoras" e, para terminar, criticou aos millonarios "antipatriotas" gregos que levaban o seu diñeiro a Fráncfort sen que Alemania fixese nada por evitalo. "Volvémonos  arrogantes, non queremos recoñecer a Historia, non nos gustan os que non son como nós. Apoiarei a Grecia ata o final".