Este artigo mostra a enorme ineficiencia económica e falta de sensibilidade ao usuario do sistema sanitario privado de Estados Unidos.
A aqueles políticos e economistas que desexan privatizar a sanidade, utilizando o argumento de que a sanidade privada é mellor que a pública, aconséllolles que estuden o sistema sanitario estadounidense, onde o seu financiamento é predominantemente privado, xestionándose a través de compañías de seguros privadas, tal como están suxerindo que se faga os partidos conservadores e liberais en España e na Unión Europea. É un sistema que coñezo ben, como resultado de vivir naquel país durante moitos anos, tendo intentado cambialo cando a Sra. Hillary Rodham Clinton pediume que a axudase, integrándome no seu grupo de traballo na Casa Branca, sendo o seu obxectivo precisamente cambiar aquel sistema para facelo máis equitativo e máis eficiente, pois é un dos sistemas sanitarios máis ineficientes e menos equitativos dos hoxe existentes. Só basta citar algúns datos para velo.
1. É un sistema enormemente caro, tanto para o país (é o país co gasto sanitario como porcentaxe do PIB máis alto do mundo), como para o Estado (o goberno federal gástase per cápita a maior cantidade de diñeiro en sanidade do mundo) e para o individuo e as familias. O gasto sanitario en 2012 era o 17,9% do PIB e 8.952 dólares per cápita. E malia este enorme gasto a cobertura sanitaria é moi insuficiente. O indicador máis claro diso é que o 39% das persoas con enfermidades terminais, é dicir, que están morrendo, declaran que están preocupadas por como elas ou os seus familiares pagarán as facturas médicas e/ou hospitalarias. (Ver Annals of Internal Medicine 2000; 132:451 - Study of 988 terminally ill patients). Estas persoas atópanse nunha situación cruel e inhumana na que, ademais de preocuparse pola súa propia morte, teñen que preocuparse de como pagar aos profesionais e/ou ás institucións sanitarias ou ás compañías de seguros.
2. Pero ademais dunha cobertura moi insuficiente, o número de cidadáns e residentes sen ningún tipo de cobertura sanitaria é moi elevado. Chegou no 2011 a ser o 15,7% de toda a poboación, é dicir, 48,6 millóns de persoas. Deles 7 millóns son nenos. O 31% dos cidadáns de orixe hispana, o 19,5% de orixe afroamericana e o 11,5% dos brancos non teñen ningunha cobertura sanitaria. Ata logo da aplicación da lei coñecida como "Obamacare", o número de persoas sen ningunha cobertura sanitaria e, polo tanto, sen ningún dereito a acceder a servizos sanitarios (segundo a Congressional Budget Office) será de 36 millóns.
3. O Tea Party e os seus economistas afíns na ideoloxía ultraliberal (da cal hai unha gran abundancia en España) indican que non é certo que a xente se quede sen atención, pois poden ir aos servizos de urxencia, o cal non é do todo certo, pois moitos hospitais apáñanse para non prover tales servizos aos que non poden pagar os servizos médicos, tal como sinalou e demostrado o propio Congreso de EEUU en varios informes.
4. O sistema de copago e deducións está xeralizado no sistema de aseguramento privado e ata público. Medicare, o programa federal de atención sanitaria para os anciáns, só cobre o 54% dos seus gastos sanitarios.
5. A maioría da poboación estadounidense, aínda cando está satisfeita co seu médico ou o seu hospital, non está satisfeita co sistema de financiamento e organización do sistema sanitario. EEUU é o país que ten un maior descontento co seu sistema sanitario. Case o 50% da poboación considera que debería reconstruírse desde o principio.
6. Segundo un estudo do sistema sanitario en EEUU, Alemania e Gran Bretaña, EEUU é o país que tiña un maior número de mortes evitábeis (significándolle unha sobremortalidade de case 100.000 persoas), co menor incremento de esperanza de vida.
7. EEUU é o país onde un maior número de persoas deixan de ir ao médico por causas económicas. O 52% das mulleres indicou que non estaban seguras de poder pagar as facturas médicas no caso de que caesen gravemente enfermas.
Estes datos explican porqué o grupo de traballo dirixido pola Sra. Clinton desexaba cambiar o sistema a fin de dirixilo cara a un de cobertura universal, cun maior grao de intervención pública. Nunha visita do entón Presidente Felipe González á Sra. Clinton na Casa Branca (no periodo álxido do traballo da Casa Branca na reforma sanitaria) e no que na súa preparación presentei un informe ao Presidente González, explicándolle as liñas xerais das propostas do grupo de traballo, a Sra. Clinton subliñou que, aínda cando intentabamos (no grupo de traballo que ela presidiu) facer propostas de cambio do sistema sanitario estadounidense que se ativesen ao sistema sanitario existente, o grupo de traballo quería tamén aprender dos sistemas europeos, incluíndo o español, correspondéndome a min o labor de escribir un informe da posible relevancia do sistema sanitario español para EEUU, o cal fixen enfatizando que o sistema sanitario español era moito máis eficiente e equitativo que o estadounidense, aínda cando o español tiña un grave problema, que era o seu enorme subfinanciamento, problema que continúa hoxe en día.
Non é creíble o argumento aducido polos reformadores liberais e neoliberais que sostén que o sistema sanitario privado é máis económico e eficiente que o público. A evidencia científica, robusta e convincente, sinala o contrario. En realidade, o estudo máis detallado que se fixo analizando a calidade da atención hospitalaria comparando a mortalidade (estandarizada por diagnóstico e características do paciente) nos hospitais privados con afán de lucro cos sen afán de lucro (fosen estes públicos ou privados) a mortalidade era máis alta nos primeiros que nos segundos (P.J. DEVEREAUX, et al "Payment for care at private for profit and private not-for profit hospitals: a systematic review and metaanalisys" 08-06-04 Journal of the Canadian Medical Association).
A experiencia internacional mostra claramente que existe un conflito claro entre a optimización dos beneficios (o obxectivo principal dunha empresa con afán de lucro) e a calidade dos servizos. As empresas que cotizan en bolsa intentan aforrar os recursos a fin de optimizar os seus ingresos e iso pode repercutir na calidade dos recursos. En ocasións esta dinámica preséntase tamén nos servizos privados sen afán de lucro que compiten coas empresas con afán de lucro.
A situación en España
O subfinanciamento da sanidade pública española explica o elevado desenvolvemento da sanidade privada téndose creado unha polarización, por clase social, no sistema sanitario. O 30% de renda superior da poboación vai á sanidade privada mentres que o 70% vai á pública. As reformas privatizadoras teñen como obxectivo aumentar a porcentaxe da privada a costa da pública, argumentándose que tal extensión da privada beneficia á pública permitíndolle ter máis recursos por paciente, diminuíndo así a masificación da sanidade pública. O que tal argumento ignora é que tal polarización da sanidade por clase social prexudica a todas as clases e sectores sociais pois, aínda cando a sanidade privada é, en xeral, mellor que a pública en aspectos importantes tales como o confort (por exemplo unha cama por habitación), a pequenez das listas de espera e a atención personalizada ao paciente, a pública é moito mellor que a privada en España na calidade do persoal e a estrutura técnico-científica. Por iso é polo que cando os enfermos teñen necesidades elevadas de alta tecnoloxía se lles despraza á pública. O que se necesita en España é unha sanidade multiclasista universal e única que teña os atributos da privada e a calidade da pública. Pero para conseguir tal obxectivo requírese un gasto público moito maior. A redución do gasto público sanitario que está ocorrendo en España é un paso enormemente regresivo que deteriora toda a sanidade española. Así de claro.
No hay comentarios:
Publicar un comentario