A democracia retuiteada

Ver Artigo completo de Mario García de Castro, publicado en eldiario.es.

(...) Pero o que non se soporta é a confianza traizoada. Cando as institucións traizoan a confianza que se depositou nelas con falsos pretextos. Cando un presidente do Goberno ou un monarca piden privacións, as razóns do esforzo deben ser verdadeiras e non falsos pretextos. Cando se recortan os servizos sociais, o traballo, a vivenda, os afectados séntense traizoados polas contas en Suiza, por políticos que incrementan as súas retribucións, polo xeneroso rescate dos bancos, polas elites sociais de altos ingresos que non se fan corresponsables deses sacrificios.

Aqueles cidadáns azoutados polos escándalos de corrupción e unha inesperada pobreza vai a demandar un desenvolvemento superior da democracia. Entón aparecen signos do novo populismo, do odio recíproco que políticos profesionais e cidadáns populistas dedícanse. Entón a xente do montón toma a palabra nesta nova democracia pública, pinta nas fachadas de Madrid "O medo vai cambiar de bando", e entona Grandola, Vila Morena nas rúas de Lisboa. Os cidadáns, atenazados por problemas que os políticos nin respiran, piden que as institucións sexan transparentes. Piden coñecer de primeira man aos seus políticos, para saber o grado de confianza que merecen, si son concidadáns ou castas onorevoli.

E aquí aparece a televisión ou as redes sociais, os sistemas da comunicación popular que se converten en instrumentos máis eficaces que o propio Parlamento. Un Parlamento opaco blindado por metros de valas antimanifestantes, composto por personaxes preocupados pola súa supervivencia, que observan ás súas electores como os inimigos que os queren desaloxar. Indudablemente son signos do populismo, deste populismo que amanece, entre outras cousas porque ninguén fai nada para impedilo.

Este é o novo rol da política pop, a xente necesita saber que non foi traizoada na súa confianza, personalizar e identificar a aqueles que lles reclaman algo, aínda que só sexa o voto. Goberne quen goberne isto xa é unha democracia pop, pública ou populista, é dicir, televisada en streaming e retuiteada . O lamentable é que os nosos políticos profesionais, aqueles que xa levan 30 anos en política, non se decataron, son como "mortos mudos", teñen pánico á televisión e danse de baixa en Twitter.